DÜŞGEZGİNİ

Deniz kıyısındayım. Evimden çok uzakta. Sahilde oturmuş, lacivert bir gecenin güzelliğinde suyu köpürterek ilerleyen bir katamaranı izliyorum. Bir kuzgun konuveriyor yanıma. Sonra bir tane, bir tane daha. Koca sahil kuzgunlarla doluyor. Hepsinin ağzında bir tutam kırkkilit otu. Kalbim daha da hızlı çarpıyor.
Gökyüzünde büyük, sarkaçlı bir saat var. Tik takları evrene, her yere yayılıyor sanki.
Ben ve çevremdeki bütün kuşlar, etrafımızdaki zakkum ağaçları ahenkle sallanıyoruz. Bir sağa bir sola. Bir sağa bir sola. Bir ses duyuyorum zihnimde.
- Vakit geldi. Aç gözlerini !

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

Ökse otlarının sarıp sarmaladığı kocaman elma ağaçlarının arasından gidiyoruz. Orman üzerimize gelmeye başlıyor iyiden iyiye. Dallar gittikçe daha da hızlı akıp gidiyor yanı başımızdan...
“Korkmayın” diyor o dönüp bize bakarak. “Yanımda uğurum var. Bize bir şey olmaz.” Uğurum dediği kendi bile hatırlamadığı bir zamandan beri taktığı bir Medusa kolyesi. Saçındaki her yılanın apayrı, korkunç bir hikâye anlattığı ve baktığı kişileri taşa çeviren acımasız Medusa... Göğe bakıyoruz. Karanlığın ortasında beyaz bulutlar görüyoruz birbirine kuvvetle kenetlenen. Işıklar yanıp sönüyor tepemizde. Bacasından mavi bölük pörçük dumanların yükseldiği küçük evimizi hayal etmeye çalışıyorum. Vadinin tek gölüne bakan evimizi... Ne kadar da uzaktık diğer evlere, köyün bize hep yabancı insanlarına... Büyük bir bahçemiz vardı diğer çocukların hep kıskandığı. Çivit kokan bembeyaz çamaşırları dışarıya, sopaların arasına geçirdiği iplere asardı Annem.
“Dokunmayın” derdi sonra. “Poyraz birazdan gelir kurutur onları.” Ve rüzgâr karşı tepenin kısır köpekleri ulumaya başlayınca evin önünde bekleyen eski bir dost gibi kapımızı çalardı. Ahşap kulübemizin aralık tahtalarından başını sülün gibi geçirir, ocak ateşini söndürme numarası yapardı.
Şimdi neredeyim bilmiyorum. Bıkmadan, sıkılmadan takip ettiğimiz bu kadın kim?